Safari w kraterze Ngorongoro

Dno wygasłego, tanzańskiego wulkanu, jedno z najgęstszych skupisk zwierząt, jakie można oglądać w Afryce. Żyje ich tu ponad 30 tys. sztuk. Wyliczanie zwierząt Ngorongoro brzmi jak odczytywanie listy dla fotografów na safari.
Żyje tu około 50 gatunków dużych ssaków: lwy, słonie, nosorożce, hipopotamy, żyrafy, różne odmiany antylop (m.in. elandy i impale), koczkodany pawiany guźce czy hieny. Ta naturalna Arka Noego jest szczęśliwym przypadkiem geologicznym. Ngorongoro leży we wschodniej odnodze Wielkiego Rowu, uskoku skorupy ziemskiej, który ciągnie się łukiem przez Afrykę od Mozambiku po Syrię. W ciągu milionów lat ogromne ciśnienie we wnętrzu Ziemi wykorzystywało słabe miejsca w uskoku i płynna magma była wypychana na powierzchnię przez liczne wulkany tworzące obecnie wschodnioafrykańską Wyżynę Kraterów. Ngorongoro to jeden z tych wulkanów. Niegdyś miał kształt stożka i był niemal dwukrotnie wyższy niż obecnie. Lecz kiedy 2,5 mln lat temu energia jego ostatniego wybuchu wyrzuciła w górę całą nagromadzoną we wnętrzu lawę, wierzchołek stożka zapadł się, tworząc Wzgórze Okrągłego Stołu (Round Table Hill.
Krater utworzony na skutek rozsadzenia lub zapadnięcia się stożka nosi nazwę kaldery. Ngorongoro jest szósty, co do wielkości kaldery na świecie, ma około 18 km średnicy i kształt koła z największym nieprzerwanym obrzeżem. Afrykańska nazwa krateru nie oddaje tych statystycznych subtelności. Ngorongoro znaczy po prostu,, wielka dziura”. Słońce, które wyłania się zza ciemnych, skłębionych chmur nad kraterem Ngorongoro, przydaje srebrzystego blasku jezioru i bagnom. Woda, dostępna także w czasie pory suchej, pozwala przeżyć ogromnej liczbie zwierząt. Na dno krateru prowadzi stroma, wyboista droga, zbudowana w 1959 r. Na odcinku 3,2 km opada aż o 600 m i na korzystanie z niej zezwala się jedynie pojazdom z napędem na cztery kola. Przywóz rocznie około 10 tys. turystów. Zwierzęta żyjące w położonej na zachodzie równinie Serengeti, co roku wędrują w poszukiwaniu wody i pastwisk, w przeciwieństwie do większości fauny. Sąsiednie bagna są pełne błotnistych dołów, w których tarzają się hipopotamy, oraz kałuż ulubionych przez słonie i nosorożce czarne. Hipopotamy prowadzą ziemnowodny tryb życia, ale słabo pływają. dlatego chętnie spędzają czas w błotnistych dołach. Nosorożce czarne bardzo lubią przebywacie w bajorach. Zwierzętom tym towarzyszą bąkojady, ptaki żywiące się pasożytami skory większych zwierząt. Każdego roku, po,, długich deszczach” padających od grudnia do maja, pastwiska krateru okrywa szmaragdowa zieleń, rozmyta przez różowe, żółte, niebieskie i białe kwiaty rozkwitające na żyznej, wulkanicznej glebie.
Rosną tu między innymi petunie, łubiny, stokrotki i rzadka niebieska koniczyna. W miarę upływu pory suchej, która trwa od maja do listopada, krater stopniowo zmienia kolor z zielonego na żółty potem płowy i jasnobrązowy, a zwierzęta gromadzą się w pobliżu bagna Munge. Ponieważ trawa porasta dwie trzecie powierzchni krateru, jednolitości barw nie mąci nic, z wyjątkiem rozrzuconych tu i owdzie kęp akacji i skalnych ostańców.