Początki zaawansowanego hotelarstwa

W różnych rejonach Bliskiego Wschodu i w Azji Mniejszej powstawały karawansera je, będące ufortyfikowanymi gospodami dla kupców i ich karawan. Wysokie mury chroniły przed napadami, burzami piaskowymi oraz dawały schronienie przed słońcem. Jeden z najlepiej zachowanych karawanserajów znajduje się w Turcji, w miejscowości Sultanhani. W starożytnym Egipcie funkcjonowały zajazdy dla pielgrzymów prowadzone przez kapłanów bóg Amona, najbardziej znane znajdowały się w Karnaku nad Nilem. Należy odnotować równie. fakt, iż normy prawne odnoszące się do usług gościnnych znalazły się w Kodeksie Hammura biego wydanym w Babilonii w XVII wieku p.n.e. Również w starożytnej Grecji, głównie a VI do IV wieku p.n.e., funkcjonowały zajazdy w miejscach kultu, np. w Delfach i Epidauros lub ośrodkach kultury i sportu, np. Olimpia, Efez, Syrakuzy. W starożytnym Rzymie istniał; gospody (stationes), w których można było wypożyczyć konia, zatrzymać się na nocleg. Po drożni mogli też korzystać z odpowiedników dzisiejszych wagonów sypialnych, którymi były carmca dormitoria. W Rzymie (IV-III w. p.n.e.) pojawiły się pierwsze przepisy prawne dotyczące prowadzenia gospód i odpowiedzialności za rzeczy podróżnego wprowadzano także kontrole, jakości usług. Istniał tam też zawód hotelarza caupo, tzn. prowadzący gospodę, stabularius natomiast oprócz prowadzenia gospody zajmował się równia uprawą roli. Poza miastami, w regionach uznawanych za miejsca wypoczynku patrycjat rzymski budował swe wille, gdzie w otoczeniu przyrody i w odpowiednim klimacie można było wypoczywać. Wille znajdowały się zwykle nad morzem lub w terenach górskich źródeł wód mineralnych lub term. Zatem przy uzdrowiskach rozwijały się funkcje zagospodarowania turystycznego w dzisiejszym rozumieniu tego słowa. Podczas soboru w Nicei potwierdzono doniosłość zawodu hotelarza, a właściwie karczmarza. Wskazano na potrzebę budowy gospody w każdym mieście. W okresie średniowiecza, kiedy wzrosło zainteresowanie podróżami pielgrzymkowymi, udzielały często klasztory i dormitoria prowadzone przez zakonników. Od IX wieku v. Szwajcarii hospicja przy klasztorach, na przełęczy Septirnar od 822 roku i na Wielkiej e; Przełęczy św. Bernarda od 850 roku. W XI i XII wieku powstawały hospicja i gospody wiejskie przy szlakach krucjat do Ziemi Świętej. W roku 1187 działało hospicjum przy klasztornych w Poznaniu. Wiek XII przyniósł kolejne akty prawne dotyczące prowadzenia zajazdów, prawo magdeburskie regulowało obowiązki właścicieli gospód. W świecie przy meczetach powstawały medresy udzielające schronienia. W Europie gospody powstawały głównie w okolicach placów targowych. W średniowieczu, w wieku XIV powstało Hospitium Bovis, uważane za pierwszy z prawdziwego zdarzenia hotel, który może być traktowany, jako pierwowzór współczesnych hoteli. Wiek XV przyniósł kolejne nowości, wprowadzono we Francji przepisy meldunkowe w gospodach. Od XVI wieku w całej Europie zaczęły powstawać stacje pocztowo-dyliżansowe.